Από τη μετάδοση της γνώσης στη βιωματική μάθηση
Τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια, αναπτύχθηκε σημαντική έρευνα και θεωρητικός προβληματισμός γύρω από δύο μεγάλα ζητήματα που συνιστούν, την ιδιαιτερότητα του πεδίου της εκπαίδευσης ενηλίκων, σε σχέση με την εκπαίδευση που πραγματοποιείται στο τυπικό εκπαιδευτικό σύστημα. Hιδιαιτερότητα αυτή, αναφέρεται στους τρόπους με τους οποίους οι ενήλικοι προσεγγίζουν τη μάθηση και στην οικονομική-κοινωνική λειτουργία της εκπαίδευσης ενηλίκων.
Η διαφορετική αυτή προσέγγιση στη μάθηση, δημιούργησε την ανάγκη για μεταστροφή από τα παραδοσιακά, σε βιωματικά προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης. Ο εκπαιδευτής από τον ηγετικό ρόλο του και την απλή μεταβίβαση γνώσης, υιοθέτησε σταδιακά, σύγχρονες εκπαιδευτικές τεχνικές θέτοντας στο επίκεντρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας τους ίδιους τους συμμετέχοντες, εστιάζοντας έτσι περισσότερο στον άνθρωπο-συμμετέχοντα και λιγότερο στη γραμμική παρουσίαση του εκπαιδευτικού υλικού. Πλέον προτεραιότητα αποτελεί η δημιουργία προβληματισμού που θα προκαλέσει αναζήτηση γνώσης μέσω της αυτοανακάλυψης, καθιστώντας το συμμετέχοντα ένα εξερευνητή της γνώσης. Άλλωστε ένας από τους θεμελιωτές της εκπαίδευσης ενηλίκων ο PauloFreireαπό τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, επεσήμανε ότι «η ουσιαστική αγωγή είναι αυτή που θέτει προβλήματα και όχι αυτή που λύνει τα προβλήματα», χαράζοντας το δρόμο της αλλαγής στην εκπαιδευτική διαδικασία.